Boeken

Leven tussen droom en daad

De laatste jaren heeft Annemie Struyf rondgezworven langs mensen die ervan droomden hun drukke, stresserende leven vaarwel te zeggen om elders een nieuw leven te beginnen.  Ze verhuisden naar het zuiden of het noorden, dichtbij of ver weg, vaak op een plek met meer ruimte, zon, lucht en licht. Ze reisde die dromers achterna, doorheen Frankrijk, Spanje en het Hoge Noorden, en kwam terecht bij mannen en vrouwen die effectief de stap hadden gezet om hun lang gekoesterde droom waar te maken.

In diezelfde periode viel Annemie zelf uit haar droom en kwam ze op een harde grond terecht. Een tijdlang durfde ze zelf niet meer dromen van een nieuwe start.

Al die dromers rond haar heeft ze jarenlang nauwkeurig geobserveerd. Van dichtbij volgde ze hen in hun vallen en opstaan, successen en mislukkingen, hun streven en pogingen. Aan de kant van het parcours stonden altijd supporters die riepen: “Go, go, go!” Annemie keek op een afstand toe, maar zonder mee te roepen. Haar boodschap is niét: “Springen, nu!”. Maar wél: “Onderzoek je droom. Bekijk hem zorgvuldig. Koester hem. Spring pas op het moment dat je er helemaal klaar voor bent.”

Durf dromen is een boek vol verhalen, ontmoetingen en dagboekfragmenten uit het persoonlijke en professionele leven van Annemie. Met wijze levenslessen, humor en goede raad. Van en voor dromers, zijzelf inbegrepen. Dit boek wordt extra relevant,  nu er ook een pre- en postcoronatijdperk is en zal zijn, met ingrijpende gevolgen voor elke dromer.

Een jaar in Frankrijk

Annemie Struyf trok een jaar naar Frankrijk op zoek naar een andere manier van leven en werken

‘Neen, ik wilde geen sabbatjaar; ik wilde geen jaar in een hangmat gaan liggen. Wat wilde ik dan wel? Meer eenheid van tijd, plaats en ruimte. Ik wilde die warme droom onderzoeken die zovele anderen ook koesteren: ertussenuit knijpen, naar de zon, een jaar in Frankrijk. Geen files en volle agenda’s meer. Vrijheid van komen en gaan. Natuur ook. En stilte. Minder stress. Zoiets. Dit boek bevat impressies van mijn tijd in Frankrijk. Gedachten en verhalen. Ontmoetingen ook met mensen die mijn leven in Frankrijk niet alleen keur, smaak en vorm hebben gegeven, maar bovenal: troost, afleiding, kracht en beschutting’.

Verhalen over genitale verminking van meisjes

Waarom? vraag ik aan de dochter. ‘It’s tradition’, zucht ze. ‘Waarom?’ vraag ik aan de moeder. ‘It’s our culture.’ ‘Waarom?’ vraag ik aan de vader. ‘Geen enkele man wil een onbesneden vrouw.’ ‘Waarom?’, vraag ik aan de besnijdster. Het is mijn job, het is mijn plicht.’ Tijdens de tv-opnames van haar programma Via Annemie ontdekt Annemie Struyf dat in Kenia nog steeds massaal veel jonge meisjes op gruwelijke wijze worden besneden. Elke dag opnieuw worden er op afgelegen plekken honderden meisjes in vreselijke omstandigheden verminkt. Verontwaardigd om zo veel verborgen onrecht stort Annemie haar hart uit bij haar dochter Johanna. De pas afgestudeerde journaliste is verbolgen, trekt op onderzoek uit in België en ontdekt dat genitale verminking ook bij ons een taboeonderwerp is. Ze ontmoet meisjes en vrouwen die hun land ontvluchtten om te ontsnappen aan de mutilatie, maar bovendien blijkt dat zelfs in het westen jonge meisjes in het grootste geheim besneden worden…

Een verhaal van een vriendschap

 Over de vriendschap die Annemie Struyf inspireerde voor haar tv-reeks ‘In Godsnaam’

Het intieme verhaal van een jarenlange vriendschap tussen Annemie Struyf en haar hartsvriendin Magdalena. Ondanks een terminale ziekte, besluiten ze om van Magdalena’s laatste jaar meteen ook het mooiste van haar leven te maken. Jaren geleden gingen beide vriendinnen op tocht: op zoek naar wijsheid, naar God. Onderweg, op de grens tussen wijsheid en waanzin, botsen ze op valse profeten. Maar de tocht is de moeite waard, want ze schrijven een verhaal en hebben veel plezier. Maar het leven is druk en hun notities raken onder het stof. Pas als de dood op Magdalena’s deur klopt, halen ze hun dagboeken boven en beginnen aan dit boek, met de dood als deadline. Lieve Blancquaert komt erbij, met foto’s als getuigen van de fijnste week van het mooiste jaar, de vriendschap en het afscheid. Een ontroerende getuigenis en een dankbare herinnering aan een authentieke en doorleefde vriendschap.

Terug naar het slotklooster

Annemie Struyf leeft opnieuw mee met de Trappistinnen

Speciaal voor dit boek keert Annemie, drie jaar na haar eerste, succesvolle tv-reeks In Godsnaam, terug naar het klooster van Brecht. In 2009 werd Annemie Struyf uitzonderlijk toegelaten in de contemplatieve wereld van de slotzusters. Waar ze wereldvreemde wezens had verwacht, ontmoette zij integere en milde vrouwen. 1,4 miljoen kijkers waren aan de buis gekluisterd. Honderden enthousiaste reacties volgden. Sinds haar verblijf in het slotklooster hield zij contact met de zusters, omdat hun extreme levenskeuze haar bleef fascineren. Wie wil er nu vrijwillig achter slot en grendel leven? Wie wil er nog arm, kuis en gehoorzaam zijn? Daarom ging Annemie in 2012 opnieuw met hen meeleven in het slotklooster. Samen zoeken ze een antwoord op de vragen die onbeantwoord bleven. Welk verlangen maken deze zusters in ons wakker? Wat maakt hun spiritualiteit zo bijzonder? Lieve Blancquaert zorgde voor indringende foto’s achter de schermen.

Gepakt door Zuid-Afrika

Annemie Struyf en Lieve Blancquaert reizen samen naar Zuid-Afrika. Natuurlijk is dit land een droombestemming, tenminste op het eerste gezicht. Altijd zomer, altijd zon. Waar je ook gaat of staat, alles is asemrowend mooi.

Maar dit boek kijkt verder. De journaliste en fotografe trekken van Johannesburg naar de oostelijke provincie KwaZulu-Natal, de centrale provincie Vrijstaat en het noordelijke Limpopo. Het is een hectische, aangrijpende zoektocht naar al die simpele dingen die voor de ene zo evident, maar voor de andere zo onbereikbaar zijn: een huis, een bed, water, eten, gezondheid, onderwijs, respect. Al die dingen die van niemand iemand maken.

Iemand is een wonderlijke reeks van uiterst persoonlijke, maar tegelijk universele portretten. Het zijn verhalen van mensenlevens tussen waarheid en verzoening, woord en taal, eer en recht, macht en onmacht, wit en zwart, goed en kwaad.

First Ladies

Onder het motto Ladies First ging ik op reis. Van Timboektoe naar de Gazastrook, van Oost-Timor naar Afghanistan, van Swaziland naar Georgië. Gefascineerd door verhalen. Van presidentsvrouwen en koninginnen, maar ook van heel gewone vrouwen met een bijzonder verhaal. Ik wilde de hele waaier opentrekken. Van de levende legende Imelda Marcos naar de dertien koninginnen van Swaziland, opgesloten in hun luxepaleis. Van de oogarts die, hoog in de Nepalese bergen, blinden geneest naar de schitterende operadiva Cecilia Bartoli. Van de Première Dame van het armste Afrikaanse land naar de gebroken bruid in Afghanistan. Van de Palestijnse familie in Gaza naar de Toearegs in de woestijn van Mali. Van een presidentiële lovestory in Oost-Timor naar een irritante Nobelprijswinnares in Kenia. De ene keer sliep ik in het meest luxueuze bed; de andere keer tussen de ratten en de muizen. Maar elke avond hield ik trouw mijn dagboek bij. Op basis van dat dagboek en mijn gesprekken en interviews met de meest uiteenlopende vrouwen – én mannen – heb ik dit boek geschreven. Ladies First is geschreven vanuit nieuwsgierigheid, niet vanuit bewondering of idolatrie. Want ik geloof niet in heiligen en heldinnen. Wel in vrouwen van vlees en bloed. Gedreven door dromen en ambities. Hunkerend naar liefde, recht, erkenning, macht of geld.

Ladies First is een boek op de grens van macht en onmacht, droom en daad, idealisme en opportunisme. Tegelijkertijd gaat Ladies First ook over de macht en de onmacht, de kracht en de beperkingen van het medium tv. Het is dus ook een kijkje achter de schermen van het televisiewerk. En een blik op het leven thuis, tussen de reizen door.

“Het begon nochtans met een eenvoudig idee. Een fotoboek over gewone mensen, in Europa en Afrika, allemaal seropositief. Lieve zou de foto’s maken, ik de onderschriften. Maar de foto’s werden beelden en de teksten verhalen. En voor we het goed en wel beseften, verzeilden we in Kenia bij Achieng, een 36-jarige vrouw die hiv niet als een straf maar als haar opdracht ziet. ‘My status is positive’, zei ze, en ze nam ons mee naar de zwarte prostituees Deborah, Lucy, Mbaika, Benta en Winie. In het gezelschap van de verkrachter Abed en de moordenaar Kush leidde ze ons door de sloppenwijken tot we, op een onbewaakt moment, te lang in de ogen van een klein meisje keken. Plots stond de wereld stil. En voor het eerst, na al die verre reizen, waren we niet meer in staat ons zomaar om te draaien en terug naar huis te gaan. Om een lang en ingewikkeld verhaal in enkele woorden samen te vatten: Hope, een zwart meisje van veertien maanden, heeft ons verrast en verleid.”

Met ‘Mijn status is positief. Een dagboek in zwart-wit’ brengen journaliste Annemie Struyf en fotografe Lieve Blancquaert opnieuw een onthutsend en beklijvend verhaal, in woord en beeld. Over aids in Afrika en Europa, over seropositieve mannen en vrouwen, over seks en geweld. Over een ontmoeting die in snelvaarttrein het leven van de journaliste overhoop haalde.

Ladies First is een boek op de grens van macht en onmacht, droom en daad, idealisme en opportunisme. Tegelijkertijd gaat Ladies First ook over de macht en de onmacht, de kracht en de beperkingen van het medium tv. Het is dus ook een kijkje achter de schermen van het televisiewerk. En een blik op het leven thuis, tussen de reizen door.

In ‘Insjallah, mevrouw!’ nemen Annemie Struyf en Lieve Blancquaert je mee op hun bizarre reis naar Afghanistan. Ze praten met vrouwen en luisteren naar verhalen die het daglicht niet mogen zien.

Het zijn ontroerende, onthutsende, geheime en exclusieve ontmoetingen aan het kraam- en het bruidsbed, in de keuken en de slaapkamer, op huwelijks- en geboortefeesten, tot in de vrouwengevangenis van Kaboel.

Verhalen over leven, liefde en dood

Annemie Struyf is meer dan een gedreven en getalenteerde journaliste: zij vertelt verhalen die aan de ribben plakken. Voor de reeks A La Limite in Weekend Knack ging ze samen met fotografe Lieve Blancquaert op zoek naar mensen die leven op het scherp van de snee, op of over de limieten van leven, liefde en dood.

Dit boek is meer dan een selectie van de sterkste artikelen uit de serie. Het is meteen het meeslepende en ontroerende verhaal van de onder-, boven- en zijkant van het reportagewerk. Het relaas van al die persoonlijke, leuke, trieste en hilarische randvertellingen die ze wel aan hun vrienden, maar nooit aan het papier toevertrouwden.

De dood van een kind verstoort onze kijk op het leven veel ernstiger dan die van een volwassene, want kinderen ‘horen’ niet te sterven. Wat in dit documentaire verhaal over kinderen en de dood centraal staat, zijn de gevoelens en gedachten van kinderen en volwassenen die op het scherp van de snee leven. Het gaat over het leven met een doodziek kind, over het moederinstinct en de noodzaak om een kind los te laten, over doodsangst en doodsverlangen, over afscheid nemen en zelf het moment van sterven kiezen, over kinderen die ’terugkomen’ na hun dood, over puinruimen na een overlijden. Het gaat over verdriet en onmacht, maar ook over hoe mensen – wij allemaal – het leven in al zijn intensiteit en schoonheid vaak pas ontdekken in tijden van grote nood.